Cechy osobowości psychopatycznej. "Odkryj w sobie psychopatę i osiągnij sukces" - poradnik inny niż wszystkie

wyd. Muza

Każdy z nas ma w mózgu ciało migdałowate - wieżę kontrolną, dzięki której odczuwamy rzeczywistość i  reagujemy na nią emocjonalnie. U psychopatów rejon odpowiedzialny za odczuwanie strachu jest pusty. Istnieje wiele powodów, które do tego stanu prowadzą: od genów po trudne dzieciństwo i niewykształcenie właściwych połączeń.

Gdyby zapytać o odczucia na temat psychopatów, pewnie większość z nas uznałaby, że boi się takiej osobowości, jednak czyż nie jest pożądanym umiejętność zachowania spokoju w sytuacji krytycznej? Niektórzy twierdzą, że psychopatia jest po prostu kolejnym etapem ewolucji i - jeśli pójść za tą teorią - autor książki ma być osobą, której w ten właśnie sposób udało się wyewoluować. To przynajmniej wykazały badania, którym poddał się kiedyś w ramach eksperymentu swojego przyjaciela.

Andy McNab nie trafił na badania przypadkowo i po znajomości. Jako żołnierz dziesięć lat spędził w jednostce brytyjskich sił specjalnych. Jest autorem książek o misjach w Iraku. Wielokrotnie odznaczano go w podziwie dla jego odwagi. Przy okazji pisał thrillery, scenariusze oraz książki z zakresu literatury faktu. Kevin Dutton zaś to ów przyjaciel McNaba, który w trakcie badań zweryfikował go jako osobowość psychopatyczną. Teraz panowie podjęli się misji - chcą nauczyć nas, jak stać się psychopatą. Psychopatą dobrym - co zabawniejsze - bo potrafiącym zawalczyć o swoje i skoncentrować na celu.

Kiedy psychologowie używają słowa „psychopata”, tak naprawdę odnoszą się do określonej podgrupy osób o kilku dystynktywnych cechach osobowości. Są to: bezwzględność, nieustraszoność, impulsywność, pewność siebie, skupienie na celu, stalowe nerwy, odporność psychiczna, urok osobisty, charyzma, ograniczona empatia, brak wyrzutów sumienia. 

Każdy z nas ma w sobie te cechy, uplasowane na różnym poziomie. Autorzy książki wyjaśniają to na przykładzie chirurga, który może mieć wszystkie wymienione cechy, prócz umiejętności emocjonalnego odcięcia od osoby na stole operacyjnym. Ten psychopatyczny nie będzie.

Różnice między psychopatą „dobrym” a „złym” zasadzają się tak naprawdę na stosunku do krzywdzenia innych ludzi. Ten „dobry” nie będzie bez potrzeby krzywdził innych, odnajdzie w sobie elastyczność względem otoczenia i ogółu społeczeństwa, a cel, który będzie mu przyświecał to dobro wszystkich. Jakkolwiek ów altruizm nie wydawałby się naciągany, psychopatia według autorów książki może być darem i - co ważne! - ten dar może odkryć w sobie każdy z nas.

Książka w bardzo precyzyjny sposób wyjaśnia, w jaki sposób działa nasz mózg. Każdy rozdział uzupełniony jest dodatkowymi testami, analizującymi zarówno to, jakie mamy zadatki na psychopatę, jak i to, w jaki sposób owe możliwości wykorzystujemy. Zgodnie z testami ja jestem dokładnie na pograniczu przeciętnego i wysokiego poziomu psychopatii. Co nie oznacza na szczęście, że jestem Hannibalem Lecterem. Bardzo chętnie jednak zapoznałam się z poradami, jak doznawać przyjemności i unikać złych konsekwencji. Często te rady są banalne w swojej prostocie. Jak nauczyć się mówić „nie”? Najlepiej zacząć od prostych sytuacji: powiedzieć, że ma się coś przeciwko otwarciu okna w pociągu albo że nie przepuści się kogoś w kolejce. Łatwe? Jednak, jak udowadniają autorzy, trudne.

Większość porad ma w tej książce podstawy naukowe, są one jednak ubrane w bardzo przyjemną formę rozmowy między przyjaciółmi przywołującymi różnego rodzaju przykłady, zagadki logiczne oraz filozoficzno-historyczne teorie. Stanowią przyjemne wprowadzenie w program siedmiu kroków do psychopaty, opowiedzianych w równie przyjemny sposób. Nie  oczekujcie jednak, że ta książka zmieni wasze życie. Na pewno jednak sporo podpowie, uprzytomni, pomoże w asertywności, jeśli tylko podejść do jej tematu poważnie. Do czego zresztą zachęca.