Życie na wynajmowanym... Marta Rysa - Upiór w bloku. Kryminałki mieszkaniowe

Tej książce mówię zdecydowane: Tak. 

Każdy, kto kiedykolwiek mieszkał w wynajmowanym mieszkaniu, doskonale zna te klimaty. Ja ciągle w wynajmowanych mieszkaniach pomieszkuję i, cóż, w swoich doświadczeniach także mam niejedno, którego za darmo bym nie wzięła, a co dopiero za opłatą.

- Tu wszędzie mamy kolorowe ściany, chcieliśmy, żeby było tak wesoło - było to pierwsze z dwóch zdań, które podczas całej mojej wizyty wypowiedział właściciel.

Trudno powiedzieć, czy ten zestaw kolorystyczny mógł poprawić komuś humor. Ściany w przedpokoju były pomarańczowe, w kuchni czerwone. Na półkach stały rzędem tęczowe garnuszki, na lodówce zwierzątka, pokoik dziecięcy był żółto-zielony [...] W żółto-fioletowej łazience woda napuszczona do wanny wydała mi się niepokojąco seledynowa. W dużym pokoju ściany zastawione półkami od góry do dołu przypominały mury Alhambry. Dywan w kwieciste burgundowo-zgniłozielone ornamenty zasłaniał cały parkiet, łóżko ukryto pod równie wzorzystą narzutą.

Narratorka Upiora w bloku strona po stronie prezentuje nam swoje mieszkaniowe doświadczenia. Wędruje z PRL-owskich bloków do zupełnie nowego budownictwa i wszędzie napotyka na koszmarki w postaci przeraźliwej zbieraniny mebli, sąsiadów z ich ryczącymi telewizorami i pokręconymi biografiami. To trzydzieści opowieści o dziwactwach nas wszystkich - bo jest trochę tak, że sami z siebie się śmiejemy, o historii budynków, wciągająca opowieść o windzie i międzyludzkich relacjach.

[...] a na jak długo, a że nie ma parkingu, bo wynajął komuś niezależnie, a czym dam mu odpowiedź od razu, bo w jego świecie idealnym ta odpowiedź byłaby od razu, i że on sam wynajmuje na Mokotowie, bo chce być bliżej Wilanowa, gdzie mieszka jego córka z żoną. Z córka on nie mieszka, bo ma narzeczoną, która nie jest matką i z którą już był po tym, jak był z żoną, ale chciałby z nią zamieszkać po pół roku, gdyby żona się zgodziła i wtedy musiałabym się wyprowadzić. Próbowałam gdzieś dojrzeć koniec tego motka, ale było to trudne.

Na plus zapisać należy język - dynamiczny, zmieniający się na przestrzeni książki i dopasowujący do postaci i okoliczności. Atutem jest również niesamowity humor, w dużej mierze słowny. Nie brakuje ironii i to poprowadzonej w sposób sympatyczny. I wreszcie: „kryminałki mieszkaniowe”, bo taki w końcu jest podtytuł to wspaniała galeria osobliwości:

- Pani wybaczy, nie zdążyłem pozmywać. Przygotowywałem spaghetti al pomodoro fresco. Zawsze jest przy tym trochę zmywania - wstawiona do kosza butelka po winie i wyczuwalny smród przypalonej kiełbasy świadczyły o tym, że sos był co najmniej bretoński, ale mniejsza o to, pomyślałam. [...] Dowiedziałam się jeszcze, że lubi sobie w sobotnie przedpołudnie przeprać i wyprasować koszule, relaksuje go sprzątanie, uwielbia gotować i zmywać, zawsze był wzorowym uczniem, opiekuje się babcią, bardzo tęskni za synkiem, ale matka, niestety, zabroniła mu spotkań [...]. I nagle!

- Kurwa mać, zamkniesz to okno, chuju pierdolony, bo jak nie to ci zaraz pierdolnę!

Wszystkie „ą” i „ę” skuliły ogonki.

To nie jedyna charakterologiczna osobliwość, a wszystkie bawią równie mocno.

Gorąco polecam na poprawę humoru i nie tylko. Zgadzam się, że książka nie ma w sobie skomplikowanej fabuły i filozoficznych przemyśleń, ale nie tego oczekiwałam. Oczekiwałam humoru i czegoś nawiązującego do fanpage’a Chujowe mieszkania do wynajęcia. Dokładnie to znalazłam.